Hoe wordt de dood bekeken in andere culturen?

In het multiculturele Nederland en België kan het wel eens voorkomen dat de manier waarom iemand naar de dood kijkt, anders is dan je eigen zienswijze en perspectief. In dit artikel nemen we je mee naar hoe in sommige culturen en religies begrafenissen en crematies worden uitgevoerd.  Het geeft de grote lijnen weer van de culture en religieuze ceremonies, echter kan het op individueel niveau natuurlijk altijd anders worden uitgevoerd.

Westerse ceremonies

In de westerse wereld is er de afgelopen jaren veel veranderd. Er is steeds meer de inmenging van andere culturen en zienswijze zichtbaar. De Nederlandse opvattingen zijn ook aan het veranderen doordat het land steeds minder religieus wordt. In het begin van de 20^e eeuw bepaalde de zuil waarin jij je bevond ook wat jouw blik was op de dood, op de ceremonie en op het mogelijke hiernamaals.

Over het algemeen zien de begrafenissen en ceremonies er nog hetzelfde uit. Het is een sombere aangelegenheid, waarin mensen sobere en nette kleding dragen. Na deze ceremonie van verhalen van nabestaanden, muziek en verhalen van de ceremoniebegeleider, is er nog een moment van laatste afscheid waarna iedereen naar huis vertrekt.

Surinaamse ceremonies en Cariben

In Suriname worden de ceremonies al op een andere manier gehouden. Hierin overheerst niet het rouwen, maar wordt ook het leven van de overledene gevierd. Een bekend gezegde in Suriname is: ‘Waar de dood is, moet ook gelachen worden.’

De ceremonies worden vaak gehouden met aanwezigheid van muziekkanten en er wordt veel gezongen tijdens de bijeenkomst. Bij de muziek hoort natuurlijk ook het dansen. Af en toe wordt de kist zelfs dansend naar de begraafplek gebracht. De naaste familieleden vergezellen de kist een klein stukje voordat ze weer naar huis gaan. Tijdens deze dag dragen de aanwezigen lichte of witte kleding. Ondanks dat veel Afro-Surinamers christelijk zijn en geloven dat de overledene terugkeert naar God, is hun afscheid dus totaal anders. Er wordt over het algemeen gekozen voor begraven in plaats van cremeren en de gelegenheid wordt gebruikt om het leven te vieren.

Afrikaanse ceremonies

Dit Afrika zijn er zo veel verschillende culturen, dat enkel over dit stukje al een heel artikel had kunnen worden geschreven. Hierdoor kan het komen dat er in dit onderdeel informatie of landen missen. We zullen in dit kopje enkele landen eruit pikken.

Ook in Madagaskar is de dood niet hoofdzakelijk een droevige gebeurtenis, ook hier wordt het leven gevierd. De geachte is dat de doden teruggaan naar de voorouders, waardoor er veel respect is voor de doden en voor de dood. De Malagassiërs geloven dat de geesten van de voorouders een grote invloed op het dagelijks leven hebben. Hierdoor worden er veel rituelen gehouden om de overledenen gunstig te stemmen.

Op Kaapverdië wordt er voornamelijk gekozen voor begraven, maar ook cremeren komt af en toe voor. De bevolking is grotendeels Rooms-Katholiek. De ceremonie verschilt hierdoor niet heel veel van de westerse variant. Voorafgaand aan de uitvaart vindt er een mis plaats in een Rooms-Katholieke kerk. Tijdens deze mis krijgen de aanwezigen de kans om langs de open kist te lopen om voor het laatst afscheid te nemen. Aangezien familie heel belangrijk is bij de Kaapverdianen, zullen ook de familieleden die in andere landen wonen over komen vliegen. Er komt vaak veel gehuil en geschreeuw bij deze ceremonies kijken.

In Ghana, Toga en Benin wonen de Ga-Adangbe. Deze etnische groep staat bekend om de mooie en speciale doodskisten. Doodskisten worden meestal gemaakt om de essentie van de overledene te weerspiegelen in vormen zoals een karaktereigenschap, een beroep, of een symbool van iemands status in de gemeenschap. Veel families geven buitensporige bedragen uit aan lijkkisten omdat zij vaak het gevoel hebben dat zij hun laatste eer moeten bewijzen aan de overledene en begraven worden in een kist van zowel culturele, symbolische als dure smaak wordt gezien als passend. De Ga geloven dat wanneer iemand sterft, hij naar een ander leven overgaat. Daarom worden speciale doodskisten vaak vervaardigd door zeer bekwame timmerlieden.

Aziatische ceremonies

In de landen rondom het Himalaya gebergte, voornamelijk in Tibet, krijg je een luchtbegravenis. Je lichaam wordt in delen naar een hoge open plek gebracht, waarna je wordt “teruggegeven” aan de elementen. Dit houdt in dat vogels zich te goed doen aan je lichaam. Hiervoor heeft de ziel 5 dagen de tijd om het lichaam te verlaten. Voor de mensen die dit niet kunnen betalen gebeurt hetzelfde, echter dan in de rivier. Deze manier is waarschijnlijk ontstaan, doordat er te weinig bomen zijn voor crematie en de grond te hard is voor een begrafenis.

In Japan wordt kinderen vanaf de geboorte verteld over de dood. Er wordt geleerd om hun ouders te respecteren als zij door de cycli van de dood gaan. Er wordt in het rouwproces veel respect getoond naar de overleden persoon. Het versierde graf wordt jaarlijks op de sterfdag bezocht. Japanners kiezen vaak voor een crematie.

Waar in Japan vaak voor een crematie wordt gekozen, kiezen ze in China vaak nog voor de traditionele begrafenis. Voorafgaande aan de begrafenis hebben ze in China de traditie om nepgeld te verbranden. Dit geld wordt ook wel geestengeld genoemd en staat voor de rijkdom die de nabestaande de overlevende toewensen in het hiernamaals. Witte kleding wordt gezien als een geschikte kleur voor rouw en dus om te dragen op de begrafenis.

Tijdens het laten zakken van de kist is het gebruikelijk in China om jezelf om te draaien, zodat je het niet ziet. Dit heeft er mee te maken dat je de geest niet mee naar huis neemt. Met dezelfde reden wordt er ook geen paraplu opgestoken tijdens de gehele gebeurtenis.

Als we vervolgens kijken naar India is er geen behoefte voor een uitvaartcentrum of begrafenisondernemer. De familie regelt alles zelf. Voorafgaand aan de crematie vindt er een stoet plaatst. Daarna wordt het lichaam gecremeerd. Crematie is de enige manier waarop een geest kan worden bevrijd. De sociale klasse van een persoon bepaald hoe en waar het lichaam zal worden verbrand.

De dood in het Jodendom

In het jodendom worden overledenen bij voorkeur binnen 24 uur begraven. Als de begrafenis is geweest, volgt er een periode van 7 dagen. Hierbij ondersteunen en troosten de nabestaanden elkaar. In deze periode wordt er vaak geen vlees gegeten en wijn gedronken. Ook worden er doeken over de spiegels in huis gehangen.

Er wordt geen vlees gegeten, geen wijn gedronken, en er worden doeken over spiegels in huis gehangen. Tijdens deze week van intensieve rouw komen vrienden en bekenden langs om troost te

De dood in de Islam

In de Islam is de dood geen eindpunt. In de Islam is de dood de overgang naar een eeuwig leven. OP de laatste dag van de aarde gaat namelijk iedereen dood en zal iedereen weer tot leven worden gewekt met een nieuw lichaam. Op die dag zal god de mensen berechten of juist belonen. Dit betekent een plek in de hemel of juist een plek in de hel. Het liefst wordt het lichaam van de overledene zonder kist en op de zij, met het gezicht naar Mekka begraven.

Samenvatting

Er zijn veel dus veel verschillende manieren om naar de dood te kijken, te rouwen of de eindceremonie uit te voeren. Zoals al eerder gezegd zijn bovenstaande stukken niet op iedereen van dat land of geloof van toepassing. Ook zijn er veel eigen en persoonlijke manieren waarop er wordt gekeken naar de dood. Bij Budget Uitvaart Rotterdam kan je jouw persoonlijke wensen of de wensen van de overledenen doorgeven. Wij zullen ons best doen om zo goed mogelijk te voldoen aan de wensen van de overleden persoon en de nabestaanden. Neem voor meer informatie contact met ons op.